کد قالب کانون محرم 6 - جوشش محبت اهل بیت علیهم السلام در دل (منبر ده دقیقه ای)

تبادل لینک هوشمند

برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان کانون فرهنگی وهنری کریم اهل بیت شهر سلامی و آدرس kanoonemamhassan24.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.






نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

خبرنامه وب سایت:





آمار وب سایت:  

بازدید امروز : 2175
بازدید دیروز : 1574
بازدید هفته : 4975
بازدید ماه : 19258
بازدید کل : 46013
تعداد مطالب : 2939
تعداد نظرات : 0
تعداد آنلاین : 1

نویسنده : مهدی احمدی واکبر احمدی
تاریخ : سه شنبه 16 اسفند 1402

محرم 6 - جوشش محبت اهل بیت علیهم السلام در دل (منبر ده دقیقه ای)

هیچ بنده‏اى ایمان ندارد، مگر اینکه من نزد او، از خودش محبوب‏تر باشم و ذریه من پیش او، از ذریه خودش محبوب‏تر باشد و اهل من پیش او، از اهل خودش محبوب‏تر باشند و ذات من نزد او، از ذات خودش محبوب‏تر باشد
 
محرم 6 - جوشش محبت اهل بیت علیهم السلام در دل (منبر ده دقیقه ای)

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین...

اللهم کن لولیک الحجةابن الحسن...

چگونه می توانیم محبت اهل بیت(ع) را در دلهایمان به وجود آوریم؟

«حب»؛ یعنى، رغبت و میل انسان به چیزى.

اگر این میل باطنى و رغبت دل به چیزى شدید و قوى شود، آن را عشق مى‏نامند1.

جایگاه حب اهل بیت‏(علیهم‏ السلام) را باید از قرآن و روایات اخذ کرد.

در اهمیت و جایگاه محبت اهل بیت‏(علیهم ‏السلام) همین بس که قرآن، آن را تنها پاداش رسالت پیامبر(صلى‏ الله ‏علیه‏ و آله) معرفى کرده است:

«قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى‏»2؛« بگو از شما هیچ پاداشى درخواست نمى‏کنم، جز آنکه نزدیکان مرا دوست بدارید».

رسول اکرم‏(صلى ‏الله‏ علیه‏ و آله) مى‏فرماید:

«لا یؤمن احدکم حتى اکون احبّ الیه من ولده و والده و الناس اجمعین»3؛ «هیچ کس از شما ایمان ندارد؛ مگر اینکه من نزد او، از فرزندانش و پدرش و همه مردم محبوب‏تر باشم».

ایمان مشروط به محبت

آن حضرت اصل ایمان را مشروط به «حبّ» خود مى‏داند و در روایتى دیگر براى آن، مرتبه بالاترى معرفى مى‏کند:

«لایؤمن عبد حتى اکون احب الیه من نفسه ویکون عترتى احب الیه من عترته و یکون اهلى احب الیه من اهله و یکون ذاتى احب الیه من ذاته»4؛

«هیچ بنده‏اى ایمان ندارد، مگر اینکه من نزد او، از خودش محبوب‏تر باشم و ذریه من پیش او، از ذریه خودش محبوب‏تر باشد و اهل من پیش او، از اهل خودش محبوب‏تر باشند و ذات من نزد او، از ذات خودش محبوب‏تر باشد».

پیامبر(صلى ‏الله ‏علیه ‏و آله) در این روایت، شرط ایمان را حُب خود و اهل‏بیت خویش - آن هم در مراحل بالاتر - معرفى کرده است؛ زیرا به طور معمول انسان به خود علاقه شدیدى دارد و او نزد خود از همه محبوب‏تر است؛ سپس فرزندانش و آن گاه دیگر نزدیکان او.
اما وقتى انسان در حُب کسى، به مرتبه بسیار بالا مى‏رسد، او را بر خود و فرزندان، نزدیکان و همه کسان دیگر ترجیح مى‏دهد و این همان مرتبه شدید و قوى حب است که به آن «عشق» مى‏گویند.

بنابراین حب اهل بیت و ائمه اطهار(علیهم ‏السلام)، باید در حد اعلا باشد و هر اندازه از این حد فروتر باشد، به همان اندازه ایمان شخص، نقص و کاستى دارد.
به عبارت دیگر درجات ایمان با درجات حبّ پیامبر اکرم‏(صلى‏ الله ‏علیه‏ و آله) و اهل بیت‏(علیهم ‏السلام) پیوستگى دارد و با آن سنجیده مى‏شود.

دوستى اهل بیت‏(علیهم‏السلام) در عمل‏

امام باقر(علیه‏ السلام) مى‏ فرماید:

«یا جابر! بلّغ شیعتى عنّى السلام و اعلمهم انه لا قرابة بیننا و بین اللّه عزوجل و لا یتقرّب الیه الا بالطاعة یا جابر من اطاع اللّه و احبنا فهو ولینا و من عصى اللّه لم ینفعه حبنا»5؛

«اى جابر! از طرف من، به شیعیانم سلام برسان و به آنان اعلام کن که هیچ قرابت و خویشاوندى بین ما و خداى عزوجل نیست و فقط با اطاعت و بندگى به درگاه الهى تقرّب مى‏یابد. اى جابر! هرکس خدا را اطاعت کند و همراه آن به ما محبت ورزد، دوست و محبّ ما است و هرکس خدا را معصیت کند، حب ما برایش نافع نیست».
بنابراین اولین شرط حب اهل بیت‏(علیهم ‏السلام)، اطاعت از حق تعالى و پرهیز از گناه است. ممکن است کسى درجه پایین محبت (همان میل باطنى و رغبت درونى) را داشته باشد؛ ولى عملاً اهل معصیت هم باشد! چنین حبّى، چندان سود بخش نیست. البته معصیت‏هاى اتفاقى - که بعد از آن توبه باشد - باعث نمى‏شود حب اهل بیت‏(علیهم ‏السلام) سودى نبخشد.

حضرت على‏(علیه ‏السلام) فرمود:

«انا مع رسول ‏الله و معى عترتى على الحوض، فمن ارادنا فلیأخذ بقولنا ولیعمل بعملنا...»6 ؛

«من با رسول خدا(صلى ‏الله‏ علیه‏ و آله) در حالى که عترت من هم با من هستند، بر حوض اشراف داریم. پس هر کس ما را مى‏خواهد، هم باید گفتار ما را بگیرد و هم عمل ما را، عمل کند ...». بنابراین محبت باید در عمل جلوه‏گر شود.

راه‏هاى کسب دوستى اهل‏بیت‏(علیهم ‏السلام)‏

1. معرفت اهل بیت‏(علیهم‏ السلام):

در پرتو معرفت امام، به کمالات و ویژگى‏هاى او بیشتر واقف مى‏گردیم و این آشنایى به طور طبیعى شیفتگى و محبّت را در پى دارد.

امام صادق‏(علیه ‏السلام) مى‏فرماید:

«الامام عَلَم بین اللّه عزوجل و بین خلقه، فمن عرفه کان مؤمنا و من انکره کان کافرا»7؛

«امام آن شاخص آشکار است که بین خداى عز و جل و خلقش قرار گرفته است. پس هر کس او را شناخت، مؤمن مى‏گردد و هر کس او را انکار کرد ، کافر مى‏گردد». مؤمن بودن، فرع بر شناخت امام است.

2. اطاعت از اهل بیت‏(علیهم‏السلام):

اگر کسى شناخت لازم و کافى از اهل بیت‏(علیهم ‏السلام) پیدا کرد، اطاعت از آنان را بر خود لازم مى‏داند؛ ولى گاهى شناخت در آن حد بالا نیست، در این صورت چه بسا نسبت به اوامر آنان سرپیچى کند! عصیان به هر اندازه باشد، به همان مقدار کدورت و بغض مى‏آورد. کدورت و بغض، ضد صفا و حب است. پس هر اندازه نسبت به اوامر آنان عصیان شود، به همان اندازه بغض و کدورت نسبت به آنان در دل ایجاد مى‏شود و برعکس، هر اندازه نسبت به اوامر آنان اطاعت شود، به همان اندازه حب و صفا، دل را فرا مى‏گیرد.

امام رضا(علیه‏السلام) مى‏فرماید:

«اللهم انى اسئلک ... العمل الذى یبلغنى حبک ...»8 ؛ «خدایا! از تو آن عملى را مسألت مى‏کنم که حب تو را به من برساند».

بنابراین یکى از راه‏هاى عملى وصول به «حب اهل بیت‏(علیهم‏السلام)»، اصل عمل و اطاعت است.

3. توسّل با معرفت:

در پرتو شناخت امام، مى‏ فهمیم همه چیز ما به او وابسته بوده و وى واسطه فیض و کمال است9. اگر توسل با شناخت و توجه همراه باشد، ترنم عارفانه و عاشقانه ‏اى است که حب را در دل بیش از پیش مى ‏پروراند.

پی نوشت ها:

1. با استفاده از: طریحى، مجمع البحرین، ج 2، ماده «حبب».
2. شورى (42)، آیه 23.
3. میزان الحکمه، ج 2، ص 236، ح 3197.
4. همان، ح 3199.
5. همان، ص 238، ح 3211.
6. همان، ح 3212.
7. همان، ج 1، ص 170، ح 839.
8. همان، ح 3093.
9. براى آشنایى بیشتر به زیارت «جامعه کبیره» رجوع کنید.


نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:





موضوعات مرتبط: اهل بیت (ع)