تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
معرفت نبی و ایمان به او
1. ایمان و اقرار به انبیا و رسل
می دانیم که ایمان و اقرار به نبوت پیامبر گرامی اسلام حضرت محمدبن عبدالله (صلّی الله علیه وآله) از اصول و ارکان مهمّ اسلام به شمار می آید؛ به گونه ای که تا این ایمان و اقرار در شخصی محقّق نگردد، آن فرد، مسلمان محسوب نمی شود. البتّه باید توجّه داشت که برای صدق اسلام در مورد یک فرد، اقرار و شهادت قلبی لازم نیست ، بلکه اقرار زبانی برای اثبات مسلمان بودنش کفایت می کند. حتّی در مورد شخص منافق که حقیقتاً و در واقع مسلمان محسوب نمی شود، تا وقتی که نفاق درونی او معلوم نگشته
واقرار زبانی و عمل ظاهری داشته باشد، جزو مسلمانان به شمار آمده و احکام فرد مسلمان براو جاری می شود. امام صادق (علیه السّلام) در این باره می فرمایند:
الإِسلَامُ هُوَ الظَّاهِرُ الَّذِی عَلَیْهِ النَّاسُ شَهَادَةُ أَنْ لَا إلَهَ إلَّا اللهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَإقَامُ الصَّلاَةِ وإیتَاءُ الزَّکَاۃِ وَحِجُّ الْبَیْتِ وَصِیَامُ شَهْر رَمَضَانَ فَهَذَا الإسْلَامُ.(1) اسلام امر ظاهر و آشکاری است که همۀ مردم بر آن هستند؛ یعنی شهادت به اینکه خدایی جز الله نیست و او یگانه است و شریکی ندارد، و این که محمّد بنده و رسول اوست، و به پا داشتن نماز و دادن زکات و حجّ خانۀ خدا و روزۀ ماه رمضان، پس اسلام همین است.
با کمی تأمّل، روشن است که لازمۀ پذیرفتن رسالت و نبوّت رسول خدا(صلّی الله علیه وآله) ، ایمان و اقرار به همۀ آن چیزی است که آن حضرت از ناحیۀ خدای تعالی آورده است. یکی از این موارد که در قرآن کریم و روایات اهل بیت (علیهم السّلام) نیز به آن اشاره شده است، تصدیق و ایمان به پیامبران الهی دیگر و اموری است که بر آن ها نازل شده است. خداوند متعال در قرآن کریم در مقابل یهود و نصارا که هدایت را تنها از آن خود می دانستند، به مردم چنین دستور می دهد:
1- کافی، ج2، ص24؛ وسائل الشیعة، ج1، ص19؛ بحار الأنوار، ج65، ص 247.
«قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَیْنَا وَمَا أُنْزِلَ إِلَی إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِیَ مُوسَی وَعِیسَی وَمَا أُوتِیَ النَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ *«فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ مَا آمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِی شِقَاقٍ »(1)
1- سورۀ بقره(2)، آیات 136 - 137.
؛ بگویید: ایمان آوردیم به خدا و آنچه بر ما نازل شده و آنچه به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط نازل شده است. و آنچه به موسی و عیسی داده شده است. و آنچه به پیامبران از سوی پروردگارشان داده شده است. بین هیچکدام از آنها فرق نمی گذاریم و ما در مقابل خدای تعالی تسلیم هستیم.
پس اگر ایمان آورند به گونه ای که شما ایمان آوردید، قطعاً هدایت خواهند یافت و اگر اعراض کنند، پس همانا در اختلاف و دشمنی خواهند بود.
پس معلوم می شود که از نظر خدای تعالی ایمان به هیچ پیامبری بدون ایمان به پیامبران دیگر تمام و کامل نیست. امام رضا (علیه السّلام) نیز در جواب مأمون که از آن حضرت خواسته بود اسلام را به اختصار بیان نمایند، به خطّ مبارک خویش چنین نوشتند:
...مَحْض الإِسلَامِ شَهَادَةُ أَنْ لَا إلَهَ إلَّا اللهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ... وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ أَمِینُهُ... وَأَنَّ جَمِیعَ مَا جَاءَ بِهِ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِاللهِ هُوَالْحَقُّ المُبِینُ والتَّصْدِیقُ بِهِ وَ بِجَمِیِعِ مَنْ مَضَی قَبْلَهُ مِنْ رُسُل اللهِ وَ أَنْبِیَائِهِ وَ حُجَجِهِ. (1). حقیقت اسلام عبارت است از شهادت به این که خدایی جزالله نیست و او یگانه است و شریکی ندارد... و این که محمّد (صلّی الله علیه وآله) بنده و رسول و امین اوست ... و این که جمیع آنچه محمّد بن عبدالله(صلّی الله علیه وآله) آورده است حقّ آشکاری است، و تصدیق به او و به همۀ رسولان خدا و پیامبرانش و حجّت های او که پیش از پیامبر اسلام آمده اند. بدین ترتیب روشن می شود که اقرار و شهادت به نبوّت و رسالت همۀ انبیا و رسولان الهی از اصول دین اسلام بوده و تکذیب یکی از پیامبران، تکذیب همۀ آن ها می باشد. به عبارت دیگر، کسی که یکی از پیامبران الهی را انکار نماید، همانند کسی است که پیامبر گرامی اسلام (صلّی الله علیه وآله) را انکار نموده باشد و جزو مسلمانان محسوب نمی گردد. امام صادق (صلّی الله علیه وآله) در این زمینه می فرمایند:
وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَوْ أَنْکَرَ رَجُلٌ عیَسَی ابْنَ مَرْیَمَ (علیه السّلام) وَ أَقَرَّبِمَنْ سِواهُ مِنَ الرُّسُلِ لَم یُؤْمِنْ.(2) بدانید کسی که عیسی بن مریم را انکار کند و به همه رسولان دیگر اقرار کند مؤمن محسوب نمی شود.
1- عیون أخبار الرضا علی، ج2، ص121- 122؛ بحار الأنوار، ج10، ص352.
2- کافی، ج1، ص182؛ کمال الدین، ج2، ص412؛ بحار الأنوار، ج 23، ص 96.
نظرات شما عزیزان:
